Wim Kamphuis – SV Dalfsen (2024)

Maandagmiddag bereikte ons het zeer droevige bericht dat ons lid van verdienste Wim Kamphuis na een kort ziekbed is overleden. Wim was maar liefst 54 jaar lid van onze vereniging en heeft ontzettend veel voor SV Dalfsen betekend.

Weinig Dalfsenaren hadden zo’n groot roodgeel hart als Wim Kamphuis. Het is de zomer van 1970 als Wim, kort na zijn negende verjaardag, voor de eerste keer het roodgele tenue over zijn hoofd trekt. Hij voelt zich als een vis in het water op Sportpark Gerner en blijkt al snel te beschikken over een behoorlijk neusje voor de goal. In de jeugd scoort hij er lustig op los en dit zet hij moeiteloos voort in het eerste elftal.

Jarenlang is Wim de onbetwiste nummer negen van ons vlaggenschip. Hij is een afmaker bij uitstek, scoort uit onmogelijke situaties, is tweebenig en bovendien een keiharde werker. Wim is er altijd. En als hij toch een keer een weekendje weg is, dan rijdt hij op zondagochtend in alle vroegte vanaf zijn vakantieadres naar Dalfsen, om die middag toch gewoon te kunnen spelen.

Kampioenschap 1984
Zijn hoogtepunt als actief speler maakt Wim mee in 1984 als SV Dalfsen na 26 jaar eindelijk weer eens kampioen kan worden. Onze vereniging speelt al jaren in de 1e klasse van de ‘onderafdeling’ en promotie naar de ‘grote KNVB’ lonkt. In de kampioenswedstrijd komt SVD eerst nog op achterstand tegen Mariënheem, maar Wimpie Kamphuis, zoals de verslaggever van de krant hem noemt, tekent voor de gelijkmaker en het wordt die middag één groot feest.

Feest is het ook in 1993, als Wim basisspeler is tijdens de historische promotiewedstrijd in Heerde. Daar wint SV Dalfsen, na verlenging en onder toeziend oog van 1.200 toeschouwers, de beslissende wedstrijd tegen V&K uit Twello. Dalfsen naar de derde klasse, het is hét hoogtepunt uit de tot dan toe 50-jarige clubgeschiedenis. Nooit speelt Wim voor een andere vereniging dan SV Dalfsen, hoewel hij de kwaliteiten best had voor een stap hogerop. De liefde voor SVD is simpelweg te groot. Als zijn tijd bij het eerste elftal geweest is, bouwt Wim af in lagere elftallen. Totdat zijn fysiek het in 2017 echt niet meer toestaat en hij met pijn in het hart afscheid neemt bij de veteranen. Dat doet hij overigens wel met een eigen naambordje aan de Veteranentafel in de kantine.

Jeugdleider en spitsentrainer
Wedstrijdstatistieken van SV Dalfsen uit de vorige eeuw ontbreken, maar de oude garde twijfelt er niet over dat Wim Kamphuis topscorer aller tijden van onze vereniging is. En mocht dat op één of andere manier toch niet het geval zijn, dan is die eretitel vast in handen van zijn zoon Jeroen. Want vanaf het moment dat Jeroen zo rond de eeuwwisseling lid wordt van SV Dalfsen, mist Wim nauwelijks een wedstrijd van zijn zoon. Wim werpt zich op als jeugdleider, vervult deze functie vanaf de F-jes tot de A-junioren en maakt uiteindelijk samen met Jeroen de overstap naar het eerste elftal.

Ook bij het vlaggenschip is Wim jarenlang leider. Apetrots is hij als de ploeg in het vorige decennium plotseling drie kampioenschappen op rij verovert. Een selectie met zoon Jeroen als diepe spits en schoonzoon Erik, die helemaal is opgenomen in de voetbalfamilie Kamphuis, als onmisbare steunpilaar. Wat een kippenvelmoment is het als Wim, samen met Tije Schurer, in 2017 de kampioensschaal mag overhandigen aan aanvoerder Sjoerd Klarenbeek. Overigens vervult Wim bij Dalfsen 1 ook enkele seizoenen de functie van spitsentrainer. Want zelf op het veld staan vindt Wim toch het allermooist.

Onmisbaar buiten het veld
Hoewel, misschien was er toch één aspect aan het voetballen dat Wim nog net iets mooier vond: de gezelligheid in de kantine. Want wat kon Wim genieten van een biertje om de overwinning te vieren. Of om het chagrijn van het puntverlies een beetje weg te spoelen. Wim was onmisbaar voor SV Dalfsen. Om hoe hij was als persoon en om de ontelbare uren vrijwilligerswerk die hij in de verenging stak.

Wim was namelijk niet alleen leider en spitsentrainer. Hij heeft ook geholpen met de organisatie van het D-kamp, allerlei jubileumfeesten en talloze klusjes die door de jaren moesten gebeuren op het sportpark. De verbouwing van de kantine, een renovatie van de kleedkamers, de aanleg van de kunstgrasvelden: Wim hielp altijd. De jaarlijkse klussendag in augustus sloeg Wim nooit over. Het harde werken als speler zette hij feilloos voort buiten het veld. Voor zijn tomeloze inzet is Wim dan ook al lang geleden onderscheiden als Lid van Verdienste. En niet voor niets prijkt op het podium in de kantine al enkele jaren een levensgrote afbeelding van Wim in zijn geliefde roodgele tricot.

Een quote van Wim uit het Jubileummagazine SV Dalfsen 75 jaar: “Een jaar of dertien, veertien, was ik. Ging ik al mee als jeugdleider. Eigenlijk ben ik m’n hele leven al vrijwilliger. Bij het nieuwe dak, of de nieuwe kantine. Vroegen ze: wil je helpen? Ik was altijd het type dat wel wilde. En als ik gezond blijf, ga ik door. Mooie herinneringen bewaar ik aan de tijd dat ik in het eerste voetbalde. Werden we kampioen, in 1984. Maar ook de verbouwing van de kleedkamers en de komst van het kunstgras waren fantastisch.”

Helaas bleef Wim niet gezond. Kort geleden werd hij plotseling ernstig ziek. Veel te vroeg moeten we nu afscheid nemen van een geweldige man, een hondstrouwe vrijwilliger en een SVD’er in hart en nieren. Wim mocht slechts 62 jaar worden. We gaan hem ontzettend missen.

Wij wensen Janet, Claudia, Erik & Niene en Jeroen & Mireille veel sterkte toe de komende tijd om dit grote verlies te dragen. Zondag 9 juni is er in de kantine van SV Dalfsen van 16.00 tot 17.30 uur gelegenheid om afscheid te nemen van Wim.